“Schrijven is de meest eenvoudige manier om iets te creëren, omdat je er alleen je hoofd voor nodig hebt. Door te schrijven kun je ontsnappen aan die ene geest, dat ene lichaam waaraan je vastzit. Schrijven biedt je de mogelijkheid om iedereen te worden die je wilt, en te leven in alle tijden die er zijn geweest, of nog moeten komen.”
Voordat Arnon Grunberg (1971) op 2 mei 1994 debuteerde met Blauwe maandagen had hij al op verschillende manieren getracht een spoor te trekken door de Nederlandse letteren. Hij schreef verhalen voor onder meer de VPRO-radio, toneelteksten voor Theatergroep Carroussel en Toneelgroep Amsterdam, brieven aan jongedames die hij aanbad en een serie korte prozagedichten.
Als een schrijver mij boeit, begin ik graag bij het begin, bij zijn of haar debuut, en lees zo verder naar het eind. Vaak strand ik dan ergens op een derde, of al eerder, omdat er altijd wel een boek is dat mij minder aanspreekt.
Uitgeverij HENS is een initiatief van (tekst)schrijver Richard Stuivenberg, met hulp van enkele (oud-)medestudenten van de Schrijversvakschool in Amsterdam. HENS staat voor Het (Nieuwe) Schrijverscollectief en voor Huis voor Eigenzinnige (Nieuwe) Schrijvers. HENS wil een podium bieden aan schrijvers die zich met hun schrijfkracht een wereld kunnen verbeelden 'met de diepere waarheid van zin'. Schrijvers die zich thuis voelen bij HENS zijn niet bang om vrij te zijn, vrij te denken, zich vrij te schrijven. Alleen in vrijheid gedijt de mens, gedijt de verbeelding waarin de waarheid schuilt.
Een paar jaar geleden zat Jackie June ter Heide op de bank. Ze voelde zich moe. Ze was net verhuisd, werkte hard als klinisch psycholoog en senior onderzoeker bij ARQ Nationaal Psychotrauma Centrum, was gepromoveerd, en zette tussendoor nog twee zoons op de wereld. Halverwege de veertig was ze inmiddels. En nu? dacht ze. Waar word ik nu gelukkig van? Ze las het boek The Succes Principles van Jack Canfield. Doe waar je blij van wordt, was het heldere advies.
Schrijver en journalist Emy Koopman (1985) schreef op 8 april 2022, op uitnodiging van de Volkskrant, een brief aan de debuterende schrijver. Het beeld dat zij hierin schetst van de literaire wereld stemt niet tot vreugde. De kans om binnen te dringen in 'het bastion' is miniem (maar het kán), en je moet bereid zijn 'naakt op een podium te gaan staan en te hopen dat er iemand kijkt', zo parafraseert ze collega-schrijver Sander Kollaard. Maar ze eindigt hoopvol: 'Zoek je zusters, je broeders, en schrijf alsof er niemand meeleest. Weet dat je nooit helemaal zal worden gekend of begrepen; dat kan niet en dat hoeft ook niet. Het gaat om het streven, het gaat om het scheppen, het gaat om het schrijven.' Ik sluit me daar graag bij aan.